Σημαντική για τους ορυκτούς πόρους της καθώς και για το πλούσιο δασικό της δυναμικό, η Θράκη ήταν ένα κέντρο ενδιαφέροντος και δραστηριότητας για ξένες φυλές, έθνη και τις σημαντικότερες δυνάμεις της αρχαιότητας, τόσο από την Ανατολή όσο και από τη Δύση, καθώς και για τις φυλές που εγκαταστάθηκαν εκεί. Ενδιαφερόμενες για τις ελληνικές πόλεις-κράτη από τη Δύση και τους Πέρσες από την Ανατολή, οι θρακικές γαίες εκτιμούνταν επίσης από τους Μακεδόνες και τους Ρωμαίους. Επιπλέον, οι Σκύθες από τον Βορρά και οι Κέλτες από την Κεντρική Ευρώπη είχαν επίσης σημαντική επιρροή στη Θράκη. Η Βιζέ και το Ντεμίρκιοϊ, που βρίσκονται στους πρόποδες των βουνών Ιστράντζα, βρίσκονται στην καρδιά των εσωτερικών περιοχών που εγκαταλείφθηκαν στους Θράκες, εκτός των περιοχών ελληνικής και άλλης ξένης κυριαρχίας και επιρροής που παρατηρούνται γενικά στα νότια της σημερινής Ανατολικής Θράκης και κατά μήκος του ποταμού Έβρου. Επομένως, είναι βέβαιο ότι ήταν ένα σημαντικό θρακικό κέντρο κατά την προ-ρωμαϊκή περίοδο. Οι πολυάριθμοι τύμβοι και άλλα αρχαιολογικά ευρήματα που βρέθηκαν γύρω από τα βουνά Ιστράντζα το μαρτυρούν αυτό. Ωστόσο, λόγω της έλλειψης γραπτής ιστορίας των Θρακών, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθούν πολλά ιστορικά δεδομένα σχετικά με αυτές τις περιόδους.
Για να δοθεί μια γενική επισκόπηση της θρακικής ιστορίας και, με τις διαθέσιμες πληροφορίες, να προσδιοριστεί ο ρόλος των Αστών (Ast) σε αυτή τη διαδικασία, είναι απαραίτητο να εξεταστεί η γενική ιστορία των Θρακών. Το αν οι Θράκες ήταν ένας αυτόχθονος πολιτισμός που προήλθε και αναπτύχθηκε από προγενέστερους νεολιθικούς πολιτισμούς ή αν σχηματίστηκαν από τη μετακίνηση φυλών των οποίων η προέλευση εκτεινόταν στους ποταμούς Δνείπερο και Ντινιέστερ ή στην περιοχή των Καρπαθίων, και από εκεί μετανάστευσαν προς τα νότια, είναι θέμα μεγάλης συζήτησης. Ωστόσο, ένα σίγουρο είναι ότι η χρήση χάλκινων και μεταγενέστερων σιδερένιων εργαλείων, η σημασία της εξόρυξης στον θρακικό πολιτισμό και η λατρεία της φωτιάς, που συγκαταλέγονται στα καθοριστικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά των Θρακών, υποδεικνύουν ότι η προέλευσή τους βρίσκεται στην Ύστερη Εποχή του Χαλκού και στην Ευρωπαϊκή Εποχή του Σιδήρου, και ότι ο θρακικός πολιτισμός και ο τρόπος ζωής διαμορφώθηκαν κατά την Εποχή του Σιδήρου. Οι Θράκες πιθανότατα διαμορφώθηκαν μετά το τέλος της Εποχής του Χαλκού, γύρω στο 1000 π.Χ., σε συνδυασμό με τον ορυκτό πλούτο της περιοχής. Απέκτησαν τον τρόπο ζωής και τα πολιτιστικά τους χαρακτηριστικά, γνωστά ως ένα μείγμα νέων κυμάτων μετανάστευσης από τον βορρά και μιας ζωής βασισμένης σε τοπικές αντιλήψεις. Αν και τα πρώτα στοιχεία για τους Θράκες χρονολογούνται από το δεύτερο μισό της 2ης χιλιετίας π.Χ., η Ιλιάδα του Ομήρου αναφέρει τους Θράκες ως συμμάχους της Τροίας, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη βορειοδυτική Ανατολία και πιθανώς στις ακτές του Μαρμαρά της Θράκης και στη χερσόνησο της Καλλίπολης.
Μεταξύ 1000 και 800 π.Χ., οι Θράκες φαίνεται να σχημάτισαν φυλές υπό την ηγεσία αρχηγών που ήταν και αρχιερείς. Ο Ορφέας, ο οποίος έπαιξε εξέχοντα ρόλο στην αρχαία μυθολογία, φημολογείται ευρέως ότι ήταν ιερέας και αρχηγός φυλής κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Οι φυλές που έζησαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ιδιαίτερα με τάφους και υπαίθριους ναούς ενσωματωμένους σε μνημεία τύπου ντολμέν, ήταν διασκορπισμένες σε όλες τις ορεινές περιοχές της Θράκης.
Με την εγκατάσταση ελληνικών αποικιών κατά μήκος των ακτών του Αιγαίου τον 8ο και 7ο αιώνα π.Χ., αναδύθηκε στη Θράκη ένα κοινωνικό σύστημα που αποτελούνταν από φυλετικές συνομοσπονδίες, μεγάλους γαιοκτήμονες και αγρότες δεσμευμένους στη γη τους. Ένα ζωντανό εμπορικό δίκτυο αναπτύχθηκε μεταξύ των Θρακών, που εκπροσωπούνταν από τις πολυάριθμες φυλές των οποίων τα ονόματα είναι γνωστά από ελληνικές πηγές, και των ελληνικών αποικιών κατά μήκος των ακτών. Οι Θράκες εξήγαγαν προϊόντα όπως ξυλεία, άνθρακα, ορυκτό αλάτι και ψάρια, ενώ εισήγαγαν κεραμικά, μεταλλικά είδη, είδη πολυτελείας, ελαιόλαδο και κρασί από τους Έλληνες. Φαίνεται ότι οι θρακικές φυλές δεν ήταν πλήρως εγκατεστημένες σε ένα μέρος και μετακινούνταν περιστασιακά. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η παρουσία της φυλής Αστάι (Ast), μαζί με τους Τύν στην Ιγνεάδα και τη Μίντιε (γύρω από το Κικιόι), και μιας φυλής που συνδέεται με αυτούς, των Τρανίπσα, έχει εντοπιστεί στους πρόποδες και βόρεια των βουνών Ιστράντζα. Πάνω από τους Τύν, υπήρχαν οι Μελαντίτες. 8ος-7ος αιώνας π.Χ. Οι Βιθύνοι, οι οποίοι μετανάστευσαν στην Ανατολία τον 10ο αιώνα και ίδρυσαν εκεί κράτος, είχαν επίσης σχέσεις με τους Τύνους.
Μεταξύ των περσικών εκστρατειών εναντίον των Σκυθών και αργότερα εναντίον των ελληνικών πόλεων τον 6ο και 5ο αιώνα π.Χ., οι Πέρσες εδραίωσαν την κυριαρχία τους στη Θράκη. Οι Σκυρμιανοί και οι Νίψιοι αναφέρονται γενικά μεταξύ των φυλών που δημιούργησαν καλές σχέσεις με τις θρακικές φυλές και αποδέχτηκαν την περσική κυριαρχία. Από αυτές τις φυλές, οι Νίψιοι βρίσκονταν στο βορειότερο τμήμα των βουνών Στράντζα. Μεταξύ αυτών των φυλών, οι Αστ δεν αναφέρονται από τον Ηρόδοτο. Είναι πιθανό οι Νίψιοι να έπαιξαν ενεργό ρόλο στην περιοχή κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Τον 5ο αιώνα π.Χ., ξέσπασαν συγκρούσεις και πόλεμοι μεταξύ αθηναϊκών και θρακικών φυλών για τα κοιτάσματα ορυκτών. Τον 5ο αιώνα π.Χ. ιδρύθηκε ένα Θρακικό Βασίλειο υπό την κυριαρχία των Οδρυσών, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη λεκάνη του Μέριτς. Το κράτος, που σχηματίστηκε υπό την ηγεσία του αρχηγού των Οδρυσών, Τήρη (460-440 π.Χ.), ουσιαστικά υιοθέτησε το περσικό σύστημα διοίκησης. Μέσα σε αυτό το σύστημα, που διαμορφωνόταν γύρω από ηγεμόνες που δήλωναν υποταγή στην κεντρική κυβέρνηση, οι μικροκαλλιεργητές ζούσαν γύρω από τα κτήματα των ηγεμόνων. Ο Θρακικός λαός εντάχθηκε στον στρατό ως πεζικό, ενώ οι ηγεμόνες και οι διακεκριμένοι ευγενείς υπηρετούσαν ως ιππικό. Οι φυλές που κατοικούσαν στις πεδιάδες του Μέριτς και της Εργένης ήταν υπεύθυνες για την παροχή στρατιωτών σε αυτόν τον στρατό. Οι φυλές που βρίσκονταν δυτικότερα ήταν ανεξάρτητες.
Μαθαίνουμε ότι, μεταξύ του 5ου και του 4ου αιώνα π.Χ., στάλθηκε μια αντιπροσωπεία από την Αθήνα, συνοδευόμενη από τον Οδρυσό βασιλιά Στάλκη, στον Υποδεέστερο βασιλιά Τηρέα στη Βιζύη (Μπίζε). Αυτό καταδεικνύει την ύπαρξη ενός ισχυρού Υποδεέστερου Κράτους στην Ανατολική Θράκη εκείνη την εποχή.
Τον 4ο αιώνα, οι Μακεδόνες άρχισαν να προελαύνουν στα θρακικά εδάφη. Αρχικά, ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄ (359-336 π.Χ.) και ο γιος του Μέγας Αλέξανδρος (386-323 π.Χ.) πολέμησαν σημαντικούς πολέμους με τους Θράκες, κυριαρχώντας στην περιοχή. Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, ένας από τους στρατηγούς του, ο Λυσίμαχος (323-281), έγινε ηγεμόνας της Θράκης. Παρά τις μερικές επιτυχίες του Σεύθη Γ΄, ο Λυσίμαχος εγκαθίδρυσε την κυριαρχία του το 305 π.Χ. Ωστόσο, με τον θάνατό του το 281, οι θρακικές φυλές έγιναν εντελώς ανεξάρτητες.
Τον 3ο αιώνα π.Χ., οι Κέλτες άρχισαν να εισβάλλουν στα θρακικά εδάφη από τη δύση, διασχίζοντας τη Θράκη από άκρη σε άκρη και προελαύνοντας μέχρι το Βυζάντιο. (279 π.Χ.) Οι Κέλτες ίδρυσαν ένα κράτος με κέντρο το δυτικό τμήμα της Ανατολικής Θράκης, γύρω από τα εδάφη των Οδρυσών. Αυτή η πόλη-κράτος, η οποία διήρκεσε περίπου 60 χρόνια, καταστράφηκε από τους Θράκες. Στη θέση της ιδρύθηκαν τοπικά θρακικά κράτη. Όλες οι ξένες εισβολές και επιδρομές απέτυχαν να εξαλείψουν την ανεξαρτησία και την πολιτιστική ταυτότητα της Θράκης.
Τον 2ο αιώνα π.Χ., κατά τη διάρκεια του αγώνα για κυριαρχία στη Θράκη μεταξύ των Σελευκιδών, ενός από τους διαδόχους του Αλεξάνδρου, στους Μακεδόνες συγκαταλέγονταν και οι Ρωμαίοι. Εν τω μεταξύ, το 188 π.Χ., οι Μπιζύες (Βιζέ) και οι Άστλαρ από την περιοχή Ντεμίρκιοϊ ήταν μεταξύ των τεσσάρων θρακικών φυλών που έκαναν επιδρομές στον ρωμαϊκό στρατό στις εκβολές του ποταμού Μαρίτσα. Ενώ οι Μακεδόνες αγωνίζονταν να κατακτήσουν την ενδοχώρα της Θράκης, οι Οδρύσες επανεμφανίστηκαν ως κυρίαρχη φυλή. Τον 2ο αιώνα, ορισμένες θρακικές φυλές τάχθηκαν με το μέρος των Μακεδόνων στους πολέμους μεταξύ Μακεδονίας και Ρώμης. Με την εντατικοποίηση των εσωτερικών αναταραχών, διάφορες φυλές απέκτησαν επιρροή στη Θράκη. Μέχρι το τέλος του 2ου αιώνα, η άνοδος της Ρώμης επί των Μακεδόνων έφερε τους Θράκες πιο κοντά στους Βιθυνούς στη βορειοδυτική Ανατολία. Οι σχέσεις μεταξύ Ρώμης και Θρακών σημαδεύτηκαν από έντονες συγκρούσεις τον 1ο αιώνα π.Χ. Μεταξύ των θρακικών φυλών, οι οποίες αποτελούνταν από διάφορες φυλές, υπήρχαν κάποιοι που ήταν φιλικοί με τους Ρωμαίους. Ωστόσο, οι Ρωμαίοι δεν μπόρεσαν να επιτύχουν κάποια αποφασιστική νίκη κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα. Τα θρακικά εδάφη έμειναν περικυκλωμένα και αυτόνομα.
Ενώ οι Οδρύσες φαινόταν να είναι φίλοι των Ρωμαίων στα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ., ο Χαϊμετάλκης και ο αδελφός του Ρασκουπόρης ανήλθαν σε εξέχουσα θέση ως Ρωμαίοι υποτελείς το 7 μ.Χ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έντονης εξέγερσης, τους ανατέθηκε η καταστολή αυτών των εξεγέρσεων για λογαριασμό της Ρώμης. Αυτοί οι Σηπειανοί βασιλιάδες, κληρονομώντας την κληρονομιά των Οδρυσών και των Άστιων βασιλιάδων, ήταν επίσης σε διαμάχη μεταξύ τους. Το γεγονός ότι μετά τον θάνατο του Χαϊμετάλκη, στον γιο του Κότυ δόθηκε το νότιο τμήμα της Θράκης δυσαρέστησε τον Ρασκουπόρη. Μη ικανοποιημένος με τη βόρεια Θράκη που κληρονόμησε, ο Ρασκουπόρης διέταξε τη δολοφονία του ανιψιού του. Σκοτώθηκε από τους Ρωμαίους στην Αλεξάνδρεια το 192 μ.Χ. Η περιοχή, συγκλονισμένη από την εξέγερση των Βέσσιων το 11 μ.Χ., αναζωπυρώθηκε το 21 μ.Χ. από τους Θράκες που αγαπούσαν την ελευθερία. Η οργή προς τους Ρωμαίους και τους εξαρτημένους από αυτούς Θράκες ηγεμόνες ήταν τεράστια. Οι Ρωμαίοι, ωθούμενοι από την επιθυμία τους να καταλάβουν την εξουσία άμεσα, δεν μπόρεσαν να κάνουν πολλά. Τα κύματα εξέγερσης που εξαπλώθηκαν το 26 μ.Χ. καταστάλθηκαν. Είναι πιθανό τα θρακικά φρούρια, χτισμένα σε ψηλές βουνοκορφές με τις φυσικές τους οχυρώσεις -πιθανώς επεκτάσεις ευρωπαϊκών φρουρίων της Εποχής του Σιδήρου- να παρείχαν πλεονέκτημα στους επαναστάτες κατά τη διάρκεια της εκτεταμένης εξέγερσης. Αυτή η τοποθεσία μπορεί να ήταν ένα σημαντικό φρούριο, παίζοντας σημαντικό ρόλο στην καταστολή της μεγάλης θρακικής εξέγερσης, όπου οι Θράκες που είχαν αναζητήσει καταφύγιο παραδόθηκαν λόγω πείνας και δίψας. Μερικοί από τους Θράκες παραδόθηκαν, ενώ άλλοι επέλεξαν να αυτοκτονήσουν. Τα φρούρια που περιγράφονται, λόγω της τοποθεσίας και της δομής τους, ταιριάζουν με ορισμένα από τα φρούρια γύρω από το Ντεμιρκιόι. Αυτά τα φρούρια βρίσκονται στις περιοχές İkiz Tepeler, Sislioba και Sivriler. Πιστεύεται ότι τα ίδια αυτά φρούρια χρησιμοποιήθηκαν και επισκευάστηκαν επίσης κατά τη Γενουατική περίοδο.
Μετά την καταστολή των εξεγέρσεων, ο Ραιμεταλκής, ο μεγαλύτερος γιος του Κότυ των Σαπείων, εξελέγη βασιλιάς το 38 μ.Χ., με την υποστήριξη της Ρώμης. Ο Βιζύος ήταν ο τελευταίος επιζών Θράκας βασιλιάς εκτός Δακίας και, ως εκ τούτου, η τελευταία πρωτεύουσα των Θρακών, όπως αποδεικνύεται από τον Τύμβο Βιζύος Α, ο οποίος φαίνεται να ανήκε σε αυτόν τον βασιλιά. Όταν ο Ραιμεταλκής σκοτώθηκε το 45 μ.Χ., η τελευταία εναπομείνασα Θράκη προσαρτήθηκε στη Ρώμη και έγινε επαρχία το 46 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Κλαύδιου (41-45 μ.Χ.). Τα τελευταία θρακικά ίχνη παρέμειναν σε απομακρυσμένες ορεινές περιοχές βόρεια των βουνών Στράντζα μέχρι τον Μεσαίωνα, πριν εξαφανιστούν υπό την επίδραση του Χριστιανισμού.